Piotr Skarga, czyli żyjący w latach 1536-1612 roku człowiek, który zasłyną ze swych zwłaszcza prac hagiograficznych, ale bynajmniej nie tylko – jako jezuita stawiał na regularną i zdecydowaną, w tym trzeba i przyznać bardzo merytoryczną krytykę wyznań zreformowanych, a zwłaszcza takowych działających na ziemiach polskich. Piotr Skarga zatem uchodził za prawdziwego patriotę, który działając przy królu Zygmuncie III Waza, był osobą jak na swój format niezwykle wpływową. Skarga i jego „Kazania sejmowe” to zaprawdę gwóźdź programu kontrreformacji w Polsce, trzeba przy tym też pamiętać, że nie należy skargi odczytywać przy tym źle, bowiem chciał dobrze, a wyszło jak zawsze – głos Skargi okazał się bowiem krzykiem na puszczy, wprawdzie usłyszanym i zjawiskowym, jednak nie dość silnym, by mógł Skarga odgrywać rolę potężnej szarej eminencji polskiego dworu, jaka był niegdyś obecny we Francji ludwików.

Tymczasem Skarga piętnował wzrost potęgi magnaterii, która przekupstwem wpływała na jakość obrad i decyzji w sejmikach szlacheckich, co tyczyło się już bezpośrednio samej instytucji liberum veto. Skarga był i nawet w tym całkiem proroczy, ponieważ wybiegał w swych tekstach dalej, słusznie rozumując, iż droga ta w prostej linii poprowadzi kiedyś do rozpadu Polski i jej zniewolenia. Oczywiście było to traktowane przez wielu ówczesnych za traktowanie spraw na wyrost, jednak Skargi intelekt przerastał zdecydowanie możliwości polityczne, jakimi mógł się duchowny wykazać w walce o jakość polityczną w kraju.